Αλλάζουν οι Κύπριοι και αλλάζουν δραστικά οι συνήθειες και τα «πιστεύω» τους. Αλλάζουν έτσι και τα νιάτα, σε βαθμό που να έχουμε μεγάλες διαφορές από τους νέους των 70’ς, των 80’ς και των 90’ς…
Κάποτε οι νέοι διάλεγαν από μόνοι τους να δραστηριοποιούνται, να μπαίνουν σε εθελοντικές οργανώσεις, γιατί τους άρεσε να κοινωνικοποιούνται, να είναι ομαδικοί και να προσφέρουν στους συνανθρώπους τους αλλά και στο τόπο τους και να μην ασχολούνται μόνο με τον εαυτούλη τους.
Σταδιακά αυτό άλλαξε και οι νέοι δεν είχαν πλέον αυτές τις απόψεις. Συνέχισαν όμως να κοινωνικοποιούνται, να επιδιώ-κουν να αναπτύσσουν την ομαδικότητα τους και να προσπαθούν να προσφέρουν στον συνάνθρωπο και τον τόπο τους. Και αυτό γιατί οι γονείς τους έσπρωχναν να εντάσσονται σε εθελοντικές οργανώσεις… Το θεωρούσαν σημαντικό για τα παιδιά τους να πετυχαίνουν σ’ αυτούς τους τομείς, τους οποίους εξίσωναν με τους άλλους στόχος των παιδιών τους, να σπουδάσουν και να μορφωθούν.
Και ενώ τα χρόνια περνούσα, αλλάξαμε ακόμη περισσότερο… Οι νέοι δεν έχουν χρόνο για να έχουν οποιαδήποτε άποψη. Ενώ και οι γονείς δεν θεωρούν πλέον πως είναι τόσο σημαντικό τα παιδιά τους να είναι κοινωνικά, να είναι ομαδικά και πόσο μάλλον να προσφέρουν οτιδήποτε στους συνανθρώπους τους και την κοινωνία…
Τώρα πια οι γονείς ενθαρρύνουν τα παιδιά τους να γίνουν πρωταθλητές, να μάθουν όσο πιο καλά ένα μουσικό όργανο, να χορεύουν. Δε είναι πλέον σημαντικό να ανήκουν σε εθελοντικές οργανώσεις και να προσφέρουν. Άλλωστε οι νέοι έχουν πήξει στα φροντιστήρια και δεν έχουν χρόνο για εθελοντισμό. Δεν είναι σημαντικό και μόνη προτεραιότητα είναι να πάρουν καλούς βαθμούς για να σπουδάσουν και να έχουν μέλλον (δεν πειράζει αν χάνουν το παρόν…), να γίνουν κάποτε αθλητές, μουσικοί και μπαλαρίνες… μολονότι οι πλείστοι εγκαταλείπουν λίγο πριν τα 18 τους όλα αυτά τα όνειρα (τα δικά τους ή των γονιών τους, ποιος ξέρει;)
Ανάλογα με τα νέα «πιστεύω» της κυπριακής κοινωνίας, η κατασκευή «εαυτούληδων» έφτασε πλέον στο φόρτε της! Ο εθελοντισμός στην Κύπρο παρακμάζει ενώ ούτε κουβέντα για ακτιβισμό… Ίσως κάποτε να καταλάβουμε τι κάνουμε και να γυρίσει ξανά ο τροχός. Να αλλάξει και πάλι η νοοτροπία μας, αλλά αυτή τη φορά προς το καλύτερο. Θα χρειαστεί βέβαια να ξαναστήσουμε τότε εθελοντικές οργανώσεις, αλλά και να βρούμε νέους ηγέτες και αρχηγούς νέων, κάτι πολύ – πολύ δύσκολο…
