Όλα άρχισαν μήνες προηγουμένως όταν το Νοέμβριο του 1996 ξέσπασε η μεγάλη σύγκρουση ανάμεσα στην ηγεσία του Σώματος Προσκόπων Κύπρου και των αρχηγών του προσκοπείου του Καϊμακλίου. Μια σύγκρουση ίσως αναμενόμενη, που είχε σαν αφορμή ένα ασήμαντο λόγο. Οι αιτίες ήταν βέβαια βαθύτερες και είχαν να κάνουν με τις νέες ιδέες που εφάρμοζε ο τότε αρχηγός του Καιμακλιώτικου προσκοπείου Ντίνος Λογίδης, με τη βοήθεια μιας μεγάλης ομάδας από νεαρούς αλλά εξαιρετικούς αρχηγούς.
Οι ιδέες αντιμετωπίστηκαν από την τότε προσκοπική ηγεσία ως εξτρεμιστικές, γιατί είχαν να κάμουν με δημοκρατικές εκλογές για εκλογή ενωμοταρχών, για αξιολόγηση των βαθμοφόρων από τα ίδια τα παιδιά, για ανανέωση των πεπαλαιωμένων μεθόδων εκπαίδευσης, για έκδοση εφημερίδας, για αλλαγή νοοτροπίας. Η σύγκρουση κράτησε για 14 μήνες!
Στις αρχές του Δεκεμβρίου του 1997 ο Ντίνος Λογίδης εξέπληξε τους πάντες ανακοινώνοντας την οριστική αποχώρηση του από τον προσκοπισμό. Παρ’ όλα αυτά η διαμάχη δεν σταμάτησε, αφού οι αρχιπρόσκοποι συνέχισαν την σύγκρουση τους με τους υπόλοιπους αρχηγούς του Καιμακλιώτικου προσκοπείου.
«Τα Χριστούγεννα του 1997 ταξίδεψα για δύο βδομάδες στην Γερμανία. Έμεινα έτσι για λίγο μακριά από τα διάφορα γεγονότα, τα πολλά νεύρα και τους καυγάδες. Εκεί στην Γερμανία ήταν που έβαλα κάποιες σκέψεις στη σειρά… Είναι αλήθεια ότι εκεί κάθισα και έγραψα το καταστατικό για μια καινούργια οργάνωση. Εκεί ήταν που σκέφτηκα και το όνομα «ακρίτες», όχι για νέους ακριτικών περιοχών αλλά για νέους που θα φύλαγαν τα σύνορα των σωστής νεολαίας»
Στις αρχές του 1998 η ομάδα των αρχηγών αποφάσισε να αποχωρήσει από τις τάξεις του προσκοπισμού θεωρώντας ότι έκανε ότι περισσότερο μπορούσε και ότι η συνέχιση της σύγκρουσης πλέον δεν εξυπηρετούσε σε τίποτα. Παρ’ όλα αυτά η σύγκρουση συνεχίστηκε, αφού τη σκυτάλη πήραν οι έφηβοι των 15 – 18 ετών που για άλλο ένα μήνα συνέχισαν τον αγώνα των αρχηγών τους.
«Οι αρχηγοί είχαν αποχωρήσει πολύ απογοητευμένοι. Κάλεσα τότε συνάντηση των εφήβων στο σπίτι της Άντρης Μιχαήλ. Εκεί οι έφηβοι αποφάσισαν να ξεσηκωθούν! Το Σάββατο την ώρα που άλλοτε είχαν τις συναντήσεις τους, όλοι οι αρχηγοί μαζεύτηκαν στο σπίτι μου. Δεν ήξεραν – πλην της Άντρης βέβαια – ότι οι έφηβοι σκόπευαν να ξεσηκωθούν. Ήρθαν στο σπίτι μου όλοι κατήφηδες… Σε λίγο άρχισαν να έρχονται τα μηνύματα και τότε είχαμε δάκρυα και πανηγύρια ταυτόχρονα».
Βλέποντας την αντίδραση των νεότερων, οι πρώην πλέον, αρχηγοί κάλεσαν στις 21 Φεβρουαρίου 1998 σε ανεπίσημη συγκέντρωση όσα παιδιά το επιθυμούσαν. Το κλίμα τρομοκρατίας που επικράτησε υποκινούμενο από την ηγεσία των προσκόπων ήταν χωρίς προηγούμενο… Παρ’ όλα αυτά γύρω στα πενήντα παιδιά συγκεντρώθηκαν στο προαύλιο της εκκλησίας του Αρχαγγέλου.
«Μαζευτήκαμε μάλλον διστακτικά αφού το κλίμα ήταν βαρύ και εχθρικό. Δεν φορούσαμε οποιαδήποτε στολή, ενώ λίγο μετά την έναρξη της συνάντησης, κατέβηκε η αστυνομία διότι είχαμε λέει καταγγελθεί ότι χρησιμοποιούσαμε το όνομα των προσκόπων. Κάτι που βέβαια δεν συνέβαινε κι έτσι η αστυνομία αποχώρησε άπρακτη. Είχαμε πολλά τέτοια εκείνη την εποχή. Και όλα αυτά μας πείσμωναν ακόμη περισσότερο!»
Για τρεις βδομάδες τα παιδιά αυτά στάθηκαν γενναία δίπλα στους κυνηγημένους αρχηγούς τους.
«Πραγματοποιήσαμε τρεις συναντήσεις στον Αρχάγγελο με κανονικό πρόγραμμα. Ήταν ευχάριστο για μας που επιτέλους κάναμε πρόγραμμα αντί καυγάδες… Κάποιοι γονείς ήδη μας ενθάρρυναν. «Τι περιμένετε, κάμετε την δική σας οργάνωση». Εγώ δεν είχα καμιά αμφιβολία ότι θα προχωρούσαμε και θα τα καταφέρναμε»
Την τρίτη εβδομάδα και συγκεκριμένα στις 7 Μαρτίου 1998 αφού έγινε το πρόγραμμα, νέοι και παιδιά συγκεντρώθηκαν προς το τέλος της συνάντησης και συζήτησαν όλοι μαζί το θέμα. Οι πενήντα νέοι και τα παιδιά κάθισαν σε ένα μεγάλο ημικύκλιο. Μπροστά τους στάθηκε ο Ντίνος. Τους ανακοίνωσε καταρχήν την απόφαση των αρχηγών όλων να μην επιστρέψουν στον προσκοπισμό και μετά ρώτησε ποιοι θα ήθελαν να επιστρέψουν. Τα παιδιά δήλωσαν πως δεν σκόπευαν πλέον να επιστρέψουν στον προσκοπισμό.
Ο Ντίνος έμεινε για λίγο σιωπηλός και μετά ρώτησε «πόσοι από σας θα μας ακολουθούσαν σε μια νέα οργάνωση τότε;» Και η απάντηση ήρθε εντυπωσιακή: Πενήντα χέρια όλων των ηλικιών σηκώθηκαν πανύψηλα! Το Σώμα των Ακριτών γεννιόταν… Κι όταν στις 14 Μαρτίου 1998 υψωνόταν για πρώτη φορά η Ακριτική σημαία πενήντα επτά νέοι και παιδιά ενίσχυαν ήδη το νεοσύστατο Σώμα Ακριτών!
