Εδώ στο Σώμα Ακριτών ζούμε κάθε χρόνο και ειδικά το καλοκαίρι, το δράμα των τελειόφοιτων μας… Την αγωνία τους για το μέλλον τους. Κάτι που στις μέρες μας μεταφράζεται στο που θα σπουδάσουν; Οι νέοι μας και μαζί οι γονείς τους δεν μπορούν να φανταστούν οποιοδήποτε μέλλον χωρίς σπουδές. Θάλεγε κανένας πως ‘μα τι σπουδαίος λαός είναι οι κύπριοι, που όλοι θέλουν να σπουδάσουν στα πανεπιστήμια!’ Όμως κάπου το’ χουμε παρακάνει. Κάπου μετατρέψαμε το μέσον σε σκοπό.
Και η… κουτσή Μαρία (κουτσή στο νου…) θέλει να σπουδάσει. Και δώστου οι γονείς να καταχρεώνονται για να στείλουν τα παιδιά τους όπου λάχει, όπου ανοίξει μια πόρτα, φτάνει να υπάρχει εκεί ένα κ…πανεπιστήμιο να δεχτεί τον κανακάρη τους. Σε καλό πανεπιστήμιο δεν θα μπουν αφού οι εξετάσεις ανάβουν το κόκκινο. Κι όλα αυτά για το μέλλον τους… Ποιο μέλλον άραγε; Αυτό της ανεργίας; Των χαμηλών μισθών; Το παζάρι έχει τους κανόνες του: Αν έχουμε πολλούς λογιστές τότε θα παίρνουν λίγα. Αν έχουμε πολλούς δασκάλους τότε δεν θα έχουν όλοι θέση. Θα αργήσει για χρόνια ο διορισμός τους.
Την ίδια στιγμή για να έρθει ο υδραυλικός στο σπίτι πρέπει να του κλείσεις ραντεβού… Σαν τον γιατρό άλλοτε, θα σου χρεώσει την βίζιτα του συν όλα τα άλλα έξοδα του. Τι κακό πράμα να γίνεις όμως υδραυλικός. Χρειάζεται να αγγίζεις με τα χέρια τη δουλειά σου. Χρειάζεται να κουβαλάς τα εργαλεία σου και είναι κουραστικό. Καμιά φορά μπορεί να ιδρώσεις κιόλας ενώ τα χέρια σου να λερωθούν. Τι ντροπή! Ποιος θέλει τέτοια δουλειά; Ο συμπαθέστατος υδραυλικός χρειάζεται μυαλό αλλά και επιδεξιότητα – να πιάνουν τα χέρια του γερά και σωστά – για να είναι καλός στη δουλειά του. Δεν χρειάζεται βέβαια να περάσει από κάποιο πανεπιστήμιο. Συνήθως είναι αρκετό να περάσει το πανεπιστήμιο της ζωής…
Κι όμως ποιος καταδέχεται να πει ότι είναι υδραυλικός, ράφτης, γεωργός, ξυλουργός, σαν τον ρωτήσουν τη δουλειά κάνει. Στα παλιά χρόνια η δουλειά ήταν τιμή, τώρα υπάρχουν επαγγέλματα κατάλληλα για την αριστοκρατία της Κύπρου και επαγγέλματα ακατάλληλα που προτιμούμε να αφήνουμε για τους ξένους μετανάστες. Ποιος καταδέχεται να γίνει πωλητής, περιπτεράς, ψωμάς; Κι όμως πόση ανάγκη τους έχουμε όλους αυτούς. Καμιά φορά τους ψάχνουμε περισσότερο από τους λογιστές, τους αρχιτέκτονες, τους σπουδασμένους διευθυντές.
Ας προσπαθούν οι νέοι μας να μπουν σε κάποιο πανεπιστήμιο. Αν δεν τα καταφέρουν όμως, ας μην θεωρούν υποδεέστερο να μάθουν μια τέχνη. Το σημαντικό είναι να γίνουν χρήσιμοι πολίτες (και όχι άχρηστοι λόγω ανεργίας) και να έχουν ένα τίμιο επάγγελμα για να κερδίζουν το ψωμί τους και αυτό της οικογένειας τους. Όλα τα’ άλλα είναι περιττά και μας γεμίζουν μόνο με άγχη και μας παρασύρουν σε μια ζωή φορτική και ανιαρή.
